Każdy poniedziałek to dla mnie wigilia

Cukier, mąkę, ryż, kaszę, makarony, dżemy, mleko UHT, słodycze. To wszystko zbierali harcerze w Rydułtowach, by wesprzeć rodziny, które nie zasiądą w tym roku przy suto zastawionych stołach.

 

W Wodzisławiu Towarzystwo Charytatywne „Rodzina” zorganizowało dwa koncerty, z których dochód przeznaczony zostanie na pomoc bezdomnym i uboższym.

Uczniowie z Gimnazjum nr 2 zorganizowali zbiórkę pieniędzy dla kolegi ze szkolnej ławy, który musi przejść skomplikowane operacje nogi.

 

A licealiści z II LO już po raz kolejny zorganizowali koncert i zbiórkę pieniędzy. Przeznaczą je na rehabilitację swoich rówieśników. Takich jak Łukasz Śmietana.

Odkąd pamięta był sparaliżowany. Porusza się tylko na wózku. Jego szkolni koledzy chcą mu pomóc w kupnie pionizatora, dzięki któremu będzie mógł próbować wstać.

- Kiedy pytałem, powiedzieli mi, że taki jestem od urodzenia. Szukałem w encyklopediach medycznych przyczyn mojej choroby i okazało się, że to skutek zbyt szybko podanych szczepień – mówi osiemnastolatek.

 

Mieszka ze swoją babcia Donatą. Jego przepustką na świat jest kuzyn Marcin, który zabiera go na spacery. No i jeszcze liceum.

- Każdy poniedziałek jest dla mnie jak wigilia. Idę wtedy do szkoły. Nie muszę siedzieć zamknięty w domu. Mam kontakt z rówieśnikami. Bardzo mnie to cieszy. Tego właściwie nie da się opisać słowami – mówi Łukasz Śmietana, uczeń 3 klasy.

 

W poruszaniu się po szkolnych korytarzach pomagają mu rówieśnicy. A szczególnie Sylwia Pisulska i Michalina Kalisz. Właściwie nie opuszczają go na krok. Może też liczyć na przychylność wychowawcy Katarzyny Kolorz.

Wciąż się nie poddaje. A codzienna rehabilitacja nie należy do łatwych. Wymaga wysiłku i samozaparcia. Energię czerpie z kontaktów z ludźmi. To oni go motywują.

- Najwięcej dają mi rehabilitanci. Ich serce i każda kropla potu nie pozwalają mi się poddać – mówi Łukasz Śmietana.

 

W pełni zdaje sobie sprawę z tego, w jakim świecie żyje. Jeszcze parę lat temu niepełnosprawni, tacy jak on, byli w społeczeństwie niezauważani.

- Całe szczęście to się zmienia. Ludzie chcą i widzą nas. Jednak, by zmienić całkowicie nastawienie do niepełnosprawnych trzeba nam ułatwić start w życie zawodowe. Dziś nie mam szans na znalezienie pracy. To u nas jest jeszcze niemożliwe – tłumaczy.

 

Przykuty do wózka nie przestaje marzyć. O tym, by zostać trenerem piłki nożnej. By nauczyć się grać na organach. Czy też założyć firmę transportową.

Wie, że te marzenia się spełniają. Jak wtedy, gdy po 14 latach nieobecności w drzwiach domu stanął jego tata.

- To był najpiękniejszy prezent na Boże Narodzenie, jaki kiedykolwiek dostałem – mówi z uśmiechem Łukasz Śmietana.