Chciałabym pobić rekord świata w monopłetwie

Redakcja: Od czego zaczęła się twoja przygoda z freedivingiem?

Katarzyna Talaga: Każdy ma chęć zanurzania się w wodzie. To jest przyjemne. Zawsze byłam kiepska w pływaniu. Potrafiłam przepłynąć basen, ale z wysiłkiem. Pewnego dnia zanurkowałam i odkryłam, że to jest o wiele przyjemniejsze. Wokół mnie była cisza, nie słyszałam gwaru dzieciaków. Byłam sama ze sobą. Zawsze też na basen zabierałam ze sobą płetwy, odciążały poniekąd moje biodra, z którymi od najmłodszych lat miałam problemy. Zaczęłam pływać pod wodą. Najpierw  jedną długość basenu 25 metrowego, z czasem umiałam przepłynąć już dwie długości, a potem dosyć łatwo przyszło nawet 75 metrów. Oczywiście przy dłuższych dystansach odczuwałam pewien dyskomfort, ale radość po wynurzeniu motywowała mnie do kolejnych prób. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że istnieje jakiś sport, który zwie się freediving.

Jak odkryłaś ten sport?

Przypadkowo wśród znajomych „pochwaliłam się”, że umiem przepłynąć trzy długości basenu. I oni skontaktowali mnie z freediverami na basenie w Warszawie. Po pierwszym spotkaniu byli zaskoczeni, że bez przygotowania, sprzętu przepłynęłam ok. 80 metrów. Dopiero później dowiedziałam się, że przed nurkowaniem należy się zrelaksować, wyciszyć organizm. Dziś jest to dla mnie naturalne. Trzeba się wprowadzić w stan spokoju wewnętrznego, w którym człowiek odcina się od reszty świata.

Przyjęli cię do własnego grona?

Tak. Zaczęłam z nimi nurkować. Freediving jest dyscypliną sportową, dla której sprzętu nie da się kupić w całości w sklepie. Żeby płynąć na określonej głębokości musimy wyważyć  ciało. Przygotowuje się wtedy specjalne obciążenie. Zrobiłam więc ten sławetny neckwaight ołowiany, który obciąża ciało. Nosze teraz nietuzinkową biżuterię ;) Zamieniłam też amatorskie płetwy na tą już właściwą - monopłetwę.

Właściwy osprzęt pozwolił ci poprawić wyniki?

Freediving jest taką dyscypliną sportu, w której nie ma powtarzalności. Wiele zależy nie tylko od naszej kondycji fizycznej i przygotowania, ale sfera mentalna, warunki na basenie czy nawet tzw. „dobry dzień” ma ogromny wpływ na wynik.

Pochwal się zatem swoim najlepszym wynikiem.

Zrobiłam go rok temu na Mistrzostwach Świata we Włoszech. Dużo pracowałam do mistrzostw, choć intensywne treningi prowadziłam tylko dwa miesiące. W półfinałach ustanowiłam Rekord Polski wynikiem 178 metrów, a w finałach przepłynęłam długość 181 metrów w monopłetwie co dało mi 7 miejsce w klasyfikacji ogólnej kobiet.

Zobacz film z zawodów >

Co znaczy pracować nad ciałem?

Obowiązuje nas jak każdego sportowca dieta, ćwiczenia, ogólna dbałość o organizm. Choć przede wszystkim pracujemy nad głową. Przed treningiem ważne jest aby 4-6 godzin nie jeść. Ortodoksyjni freediverzy przed zawodami nie jedzą nawet 2 dni. Freediving to też filozofia życia. W lepszym zrozumieniu, wyczuciu organizmu pomaga nam joga, która wycisza i rozciąga nasze ciało. Na basenie nierzadko rozkładamy maty i rozciągamy się przed treningiem. Choć muszę zaznaczyć, że wszystko odbywa się w granicach zdrowego rozsądku i zgodnie z rytmem i potrzebami ciała. Na przykład nie wszyscy freediverzy stosują lekką dietę.

Co dzieje się w twojej głowie, kiedy brakuje tlenu?

We freedivingu są dwie fazy – łatwa i trudna. W pierwszej delektujesz się chwilą, tym, że woda cię opływa, jesteś w niej, czujesz ją. Myśli wolno płyną. W fazie trudnej, gdy we krwi zaczyna gromadzić się coraz więcej CO2 – u mnie ta faza następuje po ok. 30 metrze - rozpoczyna się walka z własnym organizmem. Towarzyszy nam uczucie duszności, wrażenie „braku powierza”, choć tak naprawdę w organizmie jest go pod dostatkiem, i potrzeba wynurzenia się.

I zaczyna się panika?

Nie ma paniki. Freediving to bolesna i teoretycznie niebezpieczna dyscyplina sportu – i my o tym wiemy. Zawodnik chcąc osiągnąć jak najlepszy wynik walczy przede wszystkim z własnym ciałem- z przemożną chęcią wypuszczenia i nabrania świeżego powietrza. Z bólem łapanej skurczami przepony, która domaga się oddychania. I przede wszystkim z własną głową. Freediverzy też mają potrzebę oddychania J Jak każdy inny. Kiedy zaczyna się faza trudna naturalnie, że chcę się wynurzyć. Chcę i to bardzo, czym dłużej jestem zanurzona tym bardziej. Tyle tylko, że tą chęć potrafię w sobie zwalczyć, opanować. Między innymi na tym polega wytrenowanie nurka. Sukces tkwi w głowie. Z tym też wiąże się wspomniane niebezpieczeństwo. Freediver walcząc z własną wolą musi znać jednak granicę wytrzymałości swojego organizmu. A ta jest bardzo cienka i łatwo ją przekroczyć. Już chciałabym się wynurzyć, ale myślę sobie, że jeszcze raz machnę płetwą, jeszcze „urwę” kilka metrów, i jeszcze raz tak samo by znów przepłynąć metr lub dwa. W efekcie czasem zdarza się, że podczas bicia kolejnego rekordu nurek traci świadomość. Zasypia w wodzie. Dlatego tego sportu absolutnie nie można trenować w pojedynkę. Przy każdym zanurzenia musi czuwać osoba asekurująca nurka, która od razu zareaguje, w przypadku kiedy ten przestaje się ruszać, lub jego ruchy przestają być skoordynowane co świadczy o zanikającej świadomości. O tej podstawowej dla freediverów zasadzie zapomniał wyjątkowy i utalentowany freediver Belg Patrikc Musimu, który zmarł we własnym basenie podczas samotnego treningu…

Jak motywujesz się do pokonywania kolejnych metrów, gdy w płucach nie ma tlenu?

Skupiam się na rzeczach banalnych. Na kolejnym kopnięciu płetwą. Patrzę jak przesuwają się kafelki na dnie basenu.  To moment, kiedy nie ma już miejsca na myślenie o „trudnych” rzeczach.

Co jest w tym takiego fascynującego, że masz ochotę znów zmuszać organizm do beztlenowego, morderczego wysiłku?

To jest ciekawe pytanie. Motywujące jest bycie samemu z sobą pod wodą, z pozoru banalne, ale wyjątkowe. Są pewne granice organizmu. Nikt ich do końca nie zna. Nie wiem czy dotarłam do granic mojego organizmu. Mam nadzieję, że jednak nie. Chcę je wciąż przesuwać. Poza tym ucieczka do wody i ciszy przed zgiełkiem świata – to kapitalne rozwiązanie. Człowiek nie myśli o tym, co było i co będzie. Wszystko znika. Liczy się tu i teraz.

Ile treningów masz w tygodniu?

Jeszcze do niedawna miałam jechać na Drużynowe Mistrzostwa Świata we Francji, ale nie znaleźliśmy sponsorów... Tak więc Polska się nie zaprezentuje. Cel zniknął z oczu a ja muszę go mieć, by walczyć o dobre wyniki. Aktualnie w natłoku prac mam też mało czasu na treningi. Staram się jednak 2 razy w tygodniu wskoczyć do wody.

Coś cię jednak motywuje?

Pojawił się pomysł na kolejne zawody. Muszę w nich wystartować i zrobić dobry wynik, by zdobyć nominacje na przyszłoroczne mistrzostwa świata. Być może odbędą się one w Polsce w Olsztynie. Tak więc jesienią wystartuję w Mistrzostwach Niemiec i być może w grudniu w Rybniku na corocznym Pucharze Barbórkowym.

Jakie jest twoje marzenie?

Związane z freedivingiem, aż boję się głośno o nim mówić ;) Mierzę wysoko, a cel jest zarazem prosty i skomplikowany. Chciałabym pobić rekord świata w monopłetwie.

Zobacz sesję zdjęciową na wodzisławskim rynku >

I ile czasu sobie dajesz?

Dwa lata.

A jaki jest obecny rekord?

To 225 metrów. Należy do Natalii Molchanovej, która ma obecnie 50 lat. Wiem, że jest to do zrobienia.

Dziękuję za rozmowę.

Również dziękuję.

Rozmawiała Izabela Grela

Katarzyna Talaga – bizneswoman, niespokojna dusza, która by funkcjonować potrzebuje celów. Prowadzi firmę, która produkuje karoserię do autobusów oraz samoobsługową myjnię samochodową. Prowadzi fundację, która zrzesza osoby z problemami stawów biodrowych.

Idealistka, realizująca swoje pasje. Pochodzi z Pszowa. Mieszka obecnie w Warszawie. A faktycznie w samochodzie nieustannie dokądś zmierzając. Biznesowo wciąż związana z powiatem wodzisławskim.

Jest jedną z niewielu Polek i bardzo wielu kobiet na świecie, które zajmują się freedivingiem. Pomaga prowadzić kursy i warsztaty w szkole freedivingu Nitas Apnoe. Poza tym kocha narciarstwo i jest fanką Moto GP.