Każdą fotografię trzeba czuć

Redakcja: Jaki trzeba spełnić warunek konieczny, by robić dobre zdjęcia?

Dariusz Langrzyk: Na to nie ma reguły. Albo się to czuje, albo nie. Każdą fotografię trzeba czuć. Umieć ja skadrować. Trzeba widzieć kadr w aparacie już nieco wcześniej, zanim palec dotknie spustu. Mankamenty techniczne zawsze można poprawić, bo dziś większość ludzi robi zdjęcia cyfrowe, mam tu na myśli kolor czy nasycenie. Jak nie zacznie się od dobrego kadru, nie ma szans na dobre zdjęcie.

A nie można się tego wyuczyć?

Pewnie, że można. Profesor gogle wszystko ci powie. Są trójpodziały i mocne punkty w fotografii. Wzięło się to jeszcze z malarstwa. Jeżeli te warunki się utrzyma, to już mamy w 80 procentach sukces. Trzeba jednak jeszcze wiedzieć co zrobić. Ludzie robią setki zdjęć, nawet tysiące. I liczą, że coś im z tego wyjdzie.

To nie jest klucz do sukcesu?

Zanim zrobisz zdjęcie trzeba uruchomić myślenie. Trzeba mieć też to „coś” w oku, a kadr musi być gdzieś głęboko w umyśle schowany. Nie mówimy tu oczywiście o zdjęciach sportowych, tylko artystycznych czy portretowych.

Nie boi się pan, że przy takim planowaniu, rozmyślaniu umknie ten wyjątkowy moment?

Jeśli ma się szybki aparat, dobry obiektyw i sprawne oko – to nie ma mowy o tym, by nie uchwycić tej chwili. Zamiast tysiąca zdjęć warto zrobić sto, ale porządnych. Dobrze skadrowanych, rozmyślnie zaplanowanych.

Jakie błędy są najczęściej popełniane?

Przy fotografowaniu ludzi, najczęściej obcinane są stopy, ręka, część głowy. Czasem fotografujący się zapatrzy na obiekt i umykają szczegóły.

Robiąc zdjęcia patrzy pan na całokształt czy szczegół?

Zawsze na całość. Obserwuje w kadrze. Tylko zdjęcia reporterskie rządzą się innymi prawami.  

Jakimi?

Tu trzeba wyłapać moment. Taką unikalną chwilę. Wtedy nie jest ważna kompozycja. Reportaż robi się zazwyczaj seriami i trzeba się dopasować. Trzeba z fotografii zrobić opowieść o człowieku bądź miejscu. Robiąc reportaż z bezdomnymi ważna była rozmowa. Po jakimś czasie wyciągnąłem aparat. To był szybki strzał i dalej gadaliśmy. Wtedy zatrzymuje się tą ulotną chwilę, o której rozmawiamy. Do tego jednak trzeba mieć sprzęt.

Zobacz fotoreportaż >

Zrobił pan już swoje zdjęcie życia?

Nie mam czegoś takiego jak określanie najlepszych zdjęć. Nawet tą fotografię, która będzie wystawiana w Paryżu, nie nazwałbym najlepszą. Są różne kategorie zdjęć. W każdym mam moje 20 ulubionych, o żadnej jednak nie umiałbym powiedzieć, że to moja najlepsza.

Skąd czerpie pan inspiracje?

Podgląda się zdjęcia kolegów. Jednak nie do końca to właściwa droga. Patrzę i podziwiam, ale nie kopiuje. W zdjęciach ważne jest światło. Człowiek, który robi długo zdjęcia, doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Krajobraz jest trudny do sfotografowania. Trzeba wyszukać możne punkty. Mało które zdjęcia wychodzą takie, jak je widzimy. Rzadko wychodzą takie z puszki. Dlatego czasami dopuszczam czasami użycie programu korygującego.

Czarno – biała fotografia jest bardziej czy mniej wymagająca?

Robi się tak samo, ale moim zdaniem te fotografie więcej opowiadają. Mają duszę. Dlatego bardzo mało aktów jest w kolorze. Powód? Wzrok skupia się wtedy na modelce a nie na szczegółach.

Dziękuję za rozmowę.

Również dziękuję.

Rozmawiała Izabela Grela

Dariusz Langrzyk – fotografuje od 16 roku życia. Pierwszy aparat, to kultowy dziś zenit. Po długiej przerwie wrócił do robienia zdjęć  2002 roku.

Prezes Stowarzyszenia Fotobalans działającego w powiecie wodzisławskim. Mieszka w Radlinie II.

Miał już 12 wystaw indywidualnych. Od 11 lutego jego fotografię „About me” będzie można oglądać w Paryżu na międzynarodowej wystawie World International Exibition 2011. Tym samym wodzisławianin znalazł się w gronie 13 Polaków, których prace będą prezentowane w stolicy Francji.

W konkursie National Geografic zdjęcie Syrenka zajęło 2 miejsce. Zaś Digital Foto Video w ramach konkursu Złota godzina drukował „Pejzaż z łódkę” jako jeden z najlepszych pejzaży w Polsce. A w 2009 roku Świat Aktu uznał zdjęcie Dariusza Langrzyka jako jedno z 5 najlepszych zdjęć w Polsce.