"Ciesze się, że jeszcze potrafię". Henryk Piechaczek odrestaurowuje pomnik

Pomnik Powstańców Śląskich powstał w 1975 roku. Zaprojektował go Jerzy Kwiatkowski, Mieczysław Król i Henryk Piechaczek. Pod pomnikiem mieszkańcy gromadzą się przy istotnych uroczystosci już od 45 lat.

– Cieszę się, że jeszcze potrafię, że jestem czynny zawodowo. Myślę, że dzięki tej pracy, pozostawię po sobie dodatkowo jakiś ślad. Kto wie, czy za rok dopisałyby mi siły, czy byłbym w stanie wejść narusztowanie. Już nie raz zleciałem… Trzeba uważać, bo to jednak kilka metrów wysokości, a wiek robi swoje – dodaje z uśmiechem Henryk Piechaczek. Pomnik, to jak mówi rzeźbiarz, pomysł jego kolegi – Jerzego Kwiatkowskiego. Realizacji projektu podjął się on sam. – Czy było ciężko? Nie. Po prostu, robi się konstrukcję z drewna i nakłada glinę. Na ten projekt wykorzystano trzy ciężarowe samochody gliny i na formę może z dwie, trzy tony gipsu – wspomina. I dodaje, pierwsza myśl konstrukcyjna była taka, by pomnik wykonać z białego cementu i grysu, ale ówczesne władze zdecydowały, że to zbyt drogie rozwiązanie.

Inicjatywa budowy wyszła od  miejscowego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, któremu przewodniczył Franciszek Patas. Ostateczny projekt monumentu wybrano w drodze konkursu.

– Zgłoszono dwa projekty. Ten, którego renowacją się zajmuję, jest autorstwa mojego kolegi Jerzego Kwiatkowskiego – zaznacza Henryk Piechaczek. – Do konkursu kolega zaplanował postaci powstańców, a ja formę, która symbolizować miała trzy zrywy powstańcze – trzy pioruny. Wybrano formę realistyczną, a ja zająłem się jej wykonaniem. Dzieło tworzyłem we własnej pracowni, która mieściła się na Jedłowniku – opowiada rzeźbiarz.

Na czym polega renowacja?

Pan Henryk odpowiada, że pracec polegają na usunięciu elementów, które odpadają, oczyszczeniu pomnika, nałożeniu trzech warst odpowiedniej żywicy przy czym jedną warstwę łączy się z siatką z włókna szklanego, kolejną z proszkiem miedzianym, by całość wyglądała jak odlew z brązu.

– Włókna szklanego wszędzie dać nie mogę, daję go tylko na proste płaszczyzny. Planuję zakończyć prace przed 10 września. Jestem tutaj codziennie, od ósmej rano. Czasem czuję zmęczenie, ale i satysfakcję z tego, że mogę się jeszcze do czegoś przydać – zaznacza rzeźbiarz.

Skąd u pana Henryka zainteresowanie sztuką?

Jak opowiada, jego brat był rzeźbiarzem. Mimo, że nie skończył żadnej szkoły w tym kierunku, to miał duży talent. Historia sztuki zawsze była marzeniem pana Henryka, więc gdy nadażyła się okazja, skorzystał z niej. Również z tematyką pominka jej twórca jest bardzo związany. Wydarzenia mają dla niego wielkie znaczenie.

 – Pamiętam, że jako dziecko często wpatrywałem się w zdjęcie, na którym, wśród powstańców śląskich, był też mój ojciec… On też walczył, był patriotą i uczciwym człowiekiem. Nauczył mnie tej miłości, do tego miejsca, w którym sam się urodziłem – zaznacza. – Jestem z tym miastem związany i za każdym razem po powrocie z „zarobkowej tułaczki”- nawet w stanie wojennym – cieszyłem się, że jestem w domu!

Nie jest to pierwsza praca pana Henryka. Wiele projektów zawodowo wykonał w Niemczech. Brał również udział w Paryskiej międzynarodowej wystawie, gdzie swoimi artystami chwaliły się aż 42 państwa.

Planuję zakończyć prace przed 10 września. Jestem tutaj codziennie, od ósmej rano. Czasem czuję zmęczenie, ale i satysfakcję z tego, że mogę się jeszcze do czegoś przydać – zaznacza rzeźbiarz.

Rozmowę przeprowadziła Magdalena Szymańska dla Gazety Wodzisławskiej