Wodzisław jest tolerancyjny. Słowa prezydenta RP to porażka - mówi przedstawicielka LGBT

W ostatnich dniach w polskiej przestrzeni publicznej znowu zawrzało. Powód? Kontrowersyjne opinie prezydenta – Andrzeja Dudy oraz posłów Prawa i Sprawiedliwości na temat środowiska LGBT. 

O obecnej sytuacji w Polsce porozmawialiśmy z wodzisławianką należącą do środowiska LGBT Katarzyną Glenc. Przy okazji pani Katarzyna opowiedziała nam swoją historię „życia pod prąd”.

Po raz pierwszy bohaterka tej rozmowy odczuła swoją odmienność jeszcze w przedszkolu - wtedy nie miało to nic wspólnego z seksualnością - raczej z wyborem zabawek, dziecięcych aktywności i ubrań. W wieku 12 lat przeżyła pierwsze zauroczenie - dziewczyną.

- Byłam u mojej babci, struta i nieszczęśliwa. Wtedy babcia opowiedziała mi historię z czasów wojny, którą podsumowała stwierdzeniem, że nie wszyscy jesteśmy tacy sami, i każdy zasługuje na to, żeby kogoś mieć i mam się tym nie przejmować. Jest tak, jak ma być. Po czym wieczorem babcia zrobiła ognisko, zebrała się cała rodzina i babcia wszystkim powiedziała wszystko. Tym sposobem poznali prawdę o mnie i od tego momentu czerpię z ich wsparcia i siły - mówi nasza rozmówczyni.

W czasie dorastania Kasia chciała być „normalna”, chciała wpisać się w kanony i społeczne konwenanse, nawet jeśli sprawiało to ból.

Kasia jest dziś szczęśliwą mamą trójki fantastycznych dzieci, jest też lesbijką, która otwarcie mówi o swojej orientacji seksualnej, obawach i potrzebach.

- Mam troje dzieci, ponieważ chciałam mieć te dzieci. Ani zasoby pieniężne, ani możliwości medyczne w tym czasie nie dawały mi szansy na in vitro. Męża kochałam, oczywiście. Pewnie i tak byśmy się kiedyś rozstali, bo to jest natura. Jest nam to dane. Mąż wiedział o mnie wszystko, od pierwszego dnia uważałam, że jest to konieczne, on musiał wiedzieć - tłumaczy.

Mąż bohaterki zginął w wypadku samochodowym wiele lat temu. Lata małżeństwa przyniosły spełnienie macierzyńskie, radość i próby wpisania się w schematy społeczne.

- Wtedy kompletnie wyłączyłam swoją seksualność. Starałam się o niej zapomnieć. To powodowało cierpienie. Wyobraź sobie, że ktoś zabrania ci czytać ulubioną książkę, którą masz na wyciągnięcie ręki - wyjaśnia Kasia.

Dzieci bohaterki wychowywane były w świadomości mojej seksualności. To było konieczne, tym bardziej że w moim życiu pojawiła się partnerka, z którą związałam się na długie lata. Chciałyśmy zamieszkać razem, wychowywać je razem i po prostu żyć.

Kasia właściwie od urodzenia mieszka w Wodzisławiu.

Wszyscy wiedzą. I wiesz co, w zasadzie, chyba tylko trzy razy zdarzyło mi się być adresatką niewybrednych obelg, ale jakoś mnie nie ruszyły.

Podobnie rzecz ma się z dziećmi Kasi - raz w szkole córka usłyszała, że jej mama jest lesbijką - zareagowała wychowawczyni i inne dzieci w klasie. Już nikt nigdy nie wracał do tego tematu.

- W naszym domu często goszczą młodzi, przyjaciele moich dzieci, którzy chcą o tym rozmawiać. Wtedy mówię: daj sobie czas, jesteś młody, poczekaj i nie spiesz się - opowiada.

Czego brakuje nam, abyśmy byli tolerancyjni?

- Edukacji i normalności, rozumianej jako wolność od stereotypów. W tym zakresie jeszcze wiele brakuje. Zobacz, nie ma u nas czegoś takiego, jak terapia par jednopłciowych, a przecież my też w związkach zmagamy się z problemami i kryzysami, nie ma regulacji prawnych, które w umożliwiłby nam normalne, nie lepsze od innych, ale normalne funkcjonowanie - odpowiada Kasia.

Pytam naszą rozmówczynię czy nie rodzi się w niej jakiś bunt, jakaś niezgoda na to, co obecnie dzieje się w przestrzeni publicznej:

- Wkurza mnie to. Strasznie mnie to złości. Złości mnie to, że sprowadza się nas do przedmiotu i ideologii. Złości mnie również to, że sami pozwalamy się tam sprowadzać. Nie jestem w tym Wodzisławiu sama, środowisko LGBT jest tu duże, ale jest hermetyczne, pozamykane w szafach i walizkach. Ja wychodzę z partnerką na miasto, wychodzę z nią do restauracji, nie całuję się nią na ulicy, bo nie jest mi to do niczego potrzebne i uwaga nie uważam, że całowanie się na ulicy kogokolwiek jest czemuś potrzebne - mówi Kasia.

Odbiór aktualnych wydarzeń wśród znajomych i przyjaciół Kasi jest zróżnicowany. Pojawiają się głosy za i przeciw.

Najgorsze są stereotypy, powtarzane przez księży w kościele, niedouczonych nauczycieli, polityków. Teraz zostały one usankcjonowane głosem Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadano im rangę prawdy politycznej.

Zdaniem naszej rozmówczyni, LGBT nie jest wartością, jest normalnością.

- Jeśli zatem głowa państwa używa takich słów to, to jest porażka. To już nie jest fanatyzm. To zaślepienie i kompletny brak wiedzy. Przecież to wykształcony człowiek, na którego edukację złożyło się całe społeczeństwo. To jest człowiek, którego wybrał suweren. Ty wiesz ilu ludzi dziś wstydzi się tego wyboru - konkluduje rozmówczyni.

- Najbardziej bolesny jest strach, który wywołują słowa tych polityków. Nie zasługujemy na ten strach. Wywołują kompletny chaos. Dzisiaj one dotyczą środowiska LGBT, jutro być może osób łysych, a po jutrze niskich. Rozumiesz co się dzieje. To jest straszne, co oni mówią. Gdybym stanęła przed nimi, gdyby wysilili się, żeby zobaczyć we mnie człowieka, nie mieliby odwagi tego powiedzieć - będziemy szufladkowani, będziemy dyskryminowani, zmieniać się będą tylko kategorie – dodaje.

A wodzisławianie? Co Katarzyna Glenc chce im powiedzieć w tym artykule?

- Wodzisławianie są fajni. Naprawdę są fajni. Potrafią się zmobilizować, potrafią pomóc. Organizując akcje charytatywne zawsze mogliśmy na nich liczyć. Teraz telewizja, media politycy tworzą sztuczne podziały i to tu też się zaczyna. Ludzie zaczynają się wstydzić i bać, są zakrzykiwani. Wiem, że dziś Śląskie Heksy tęczowymi plakatami rzuciły w mjeski eter taką zajawkę, stworzyły przestrzeń do dyskusji. Zobaczymy jakie padną w niej głosy...albo ciosy – podsumowuje.