Zbrodnia w wodzisławskim ministerstwie. Recenzja spektaklu Teatru Clas’sic! Ballanga

Rzecz rozpoczyna się przyjazdem Sędziego (w tej roli Tomasz Szeglowski) w interesach do domu Ignacego. Na miejscu podczas wyjątkowo sztywnej kolacji dowiaduje się od domowników tj. żony (Zofia Bornikowska), syna Antoniego (Wiktor Bornikowski) i córki Cecylii (Julia Kasza), że Ignacy poprzedniej nocy zmarł na atak serca. Nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować tę wersję zdarzeń. Mimo to sztuczność i zdenerwowanie pogrążonej w głębokiej rozpaczy rodziny razi Śledczego na tyle mocno, że wpędza go w pułapkę formy. Formy, w której czuje się najlepiej. Wchodzi on więc w rolę śledczego i prowadzi śledztwo, aby za wszelką cenę znaleźć sprawcę zbrodni, której przecież nie popełniono.

Z premedytacją osacza kolejno wszystkich członków rodziny oraz służbę (w roli kamerdynera Witold Bornikowski). Swoistą grą psychologiczną doprowadza do paranoicznej wręcz atmosfery, pełnej podejrzliwości i bezpodstawnych oskarzeń. Na koniec wybiera na swoją ofiarę syna zmarłego. Sędzia manipuluje Antonim wykorzytując jego wrażliwość i miłość do ojca, aż w końcu ten poddaje się presji i... dusi trupa.

Obsada aktorska znakomita. Świetnie wykreowane role matki - kobiety o silnej, choć nieco chimerycznej osobowości, oraz córki - niczym jej antytezy: niepewnej, niesamodzielnej, nieco histerycznej. Rewelacja! Jednak na plan pierwszy wysuwają się mężczyźni. To na barkach Sędziego i Antoniego, czyli Tomasza Szeglowskiego i Wiktora Bornikowskiego spoczywa cały ciężar spektaklu. Pełna ekspresji psychologiczna walka będąca udziałem tych dwojga aż wbija w fotel. Na uznanie zasługuje również humorystyczna kreacja kamerdynera w wykonaniu Witolda Bornikowskiego.

Przestrzeń  rewelacyjnie odegrała swoją rolę. Niewielka i ciasna podkreślała duszną atmosferę żałobnego domu. Scenografia dosyć uboga, ilość mebli ograniczona do stołu z krzesłami, dwóch foteli i wieszaka. Meble oraz kostiumy nawiązujące do przełomu wieków, wiarygodne i drobiazgowo dopracowane. W głębi sceny widoczne za zasłonką zwłoki Ignacego.

Dużym atutem przedstawienia była jego oprawa muzyczna w wykonaniu Zuzy Bornikowskiej. Nastrojowa gra na flecie poprzecznym, z powtarzającym się motywem muzycznym, podkreślała tempo wydarzeń. Ciekawym rozwiązaniem było użycie blaszki, której dźwięk choć nieco niepokojący, sugestywnie podkreślał akcję.

Na koniec nasuwa się pytanie. Kto i na kim właściwie dokonuje owej tytułowej zbrodni? Czy Antoni na trupie ojca? A może Śledczy na Antonim?